Rozdział 10.

Nie umiem gotować. W domu rodzinnym dania zawsze były przyrządzane przez najlepszych kucharzy, a odkąd zamieszkałam sama, coś konkretniejszego jadłam tylko na mieście. W obecnym mieszkaniu w szafkach mam schowane przekąski (zarówno te zdrowe, jak i te mega kaloryczne) i najpotrzebniejsze produkty.

Spędziłam sporo czasu, szukając w internecie przepisów na potrawy, które mogłabym przyrządzić. Było ich niewiele, ale jednak coś udało mi się znaleźć. Już samo to zachowanie było do mnie kompletnie niepodobne, a kiedy smażąc naleśniki na rozgrzanej patelni, zaczęłam wesoło nucić pod nosem jakąś melodyjkę, nie byłam już sobą.

Ktoś obcy mógłby powiedzieć, że jestem zakochana i to po uszy, ale to by było kłamstwem. Totalną nieprawdą.

Dzisiejszego dnia z niewiadomych powodów po prostu byłam szczęśliwa, wesoła i, o dziwo, zadowolona ze swojego życia. Humoru nie popsuł mi nawet Dragan, który przyszedł do kuchni bez koszuli, na całe szczęście posiadając za to spodnie.

- Co tak ładnie pachnie? – zapytał, podchodząc do mnie.

Objął mnie od tyłu i mocno wtulił, składając na mojej szyi jeden przelotny i delikatny pocałunek. Zignorowałam go i dalej szykowałam śniadanie. Lub obiad, biorąc pod uwagę godzinę.

- Moje jedzenie – odpowiedziałam spokojnie i przekręciłam głowę w jego stronę.

Spojrzałam na niego dumnie i uśmiechnęłam się szczerze, a on niespodziewanie wpił się w moje usta. Całował mnie przeciągle i z trudem oderwał się ode mnie, kiedy naleśnik zaczął się przypalać. Jęknął niezadowolony.

- I co zrobiłeś? – zaśmiałam się.

- Ja?!

- Nie, ksiądz proboszcz, wiesz? – spojrzałam na niego. – Tak ty – dodałam i powróciłam do smażenia moich, zapewne obrzydliwych, naleśników.

Podczas gdy ja męczyłam się z tym daniem, Dragan wpadł na pomysł, że nakryje do stołu. Nie zaskoczyło mnie to wcale. W końcu to zachowanie było poprzedzone moimi słowami, że się z nim nie podzielę.

Zajęliśmy miejsca tuż obok siebie i zajadaliśmy się naleśnikami, które okazały się całkiem zjadliwe. Nie obyło się oczywiście bez usmarowania mnie dżemem przez Travicę.

- Odwdzięczę ci się w pracy – zagroziłam. – Jeszcze mnie popamiętasz – zaśmiałam się.

- Oczywiście – uśmiechnął się.

- Myślisz, że żartuję? – zapytała, jednak wciąż miałam uśmiech na ustach. Jakoś mnie dzisiejszego dnia nie opuszczał…

- Nie, skądże – odparł i lekko musnął mnie w usta, by następnie znów zająć się jedzeniem.

Nic nie odpowiedziałam. Dokończyłam swoje śniadanie, a brudne naczynia schowałam do zmywarki.

Siedziałam na kanapie i oglądałam telewizję. Właściwie to przełączam z jednego programu na drugi, bo kolejny już raz nic ciekawego nie można było zobaczyć. Chyba będę musiała poważnie przemyśleć rezygnacji z tej durnowatej telewizji.

Nie zauważyłam, kiedy Dragan wyszedł z łazienki i oparł się o jedną ze ścian w salonie.

- Mo, może gdzieś wyskoczymy? – zapytał.

- Przecież jest niedziela – zaśmiałam się i uśmiechnięta spojrzałam na niego.

Coś jest ze mną nie tak. Stanowczo.

- To możemy się przejść na spacer – zaproponował od niechcenia i sięgnął swoją koszulkę.

- Spacer?

- No wiesz, ty i ja, maszerujący obok siebie – powiedział i podszedł do kanapy. Oparł się o sofę i nachylił tuż przy mojej głowie. – Ewentualnie możemy zjeść jakieś lody, czy coś tam innego… Będzie fajnie – pocałował mnie i uśmiechnął się.

- Właściwie to czemu nie? – odwzajemniłam gest.

Właśnie mieliśmy wychodzić z mieszkania, kiedy niespodziewanie zatrzymałam się i cofnęłam do sypialni. Wyjęłam ukryty aparat i zawiesiłam na szyi.

- Pstrykniemy sobie parę zdjęć – powiedziałam. – Co ty na to? – uśmiechnęłam się.

- Super! Ale teraz już chodź…

Ruszyłam do przodu, jednak po paru krokach znowu się zatrzymałam.

- Aha, Dragan…

- Co znowu? – odpowiedział lekko podirytowany tymi ciągłymi opóźnieniami.

- Co do paru zdjęć to… - zawahałam się. – Kiedy spałeś zrobiłam ci parę fotek. Nie mam zamiaru ich publikować! Tylko chciałabym, żeby one były takim… moim zabezpieczeniem. Jeżeli komuś powiesz o naszej wspólnej nocy to wtedy… będziesz się martwił, ale…

- Co zrobiłaś? – przerwał mi, mówiąc przez zaciśnięte zęby.

- Zdjęcia…

- Wiesz co? Chyba z tego spaceru nici – odparł wściekle i wyszedł, trzaskając drzwiami.

Czułam się jak idiotka, którą przez cały dzisiejszy dzień faktycznie byłam. Co ja robiłam? Co ja sobie myślałam? Co mi się stało?

~*~

Możecie mnie zbesztać -_- Nie jestem w formie -_- Zresztą... nigdy nie byłam -_-