Rozdział 5.

Jeżeli Dragan myślał, że razem udamy się na bankiet, to się pomylił. Specjalnie zamówiłam taksówkę pół godziny przed jego rzekomym przyjazdem, a żeby było jeszcze śmieszniej, umówiłam się z ochroniarzem, że pokaże mi nagranie z monitoringu, jak Travica usiłuje nawiązać ze mną kontakt.

Od minimum godziny impreza trwa w najlepsze. Nie znam ponad połowy osób na tym bankiecie, a co rusz jestem porywana przez nie na parkiet. Niestety nie pozostaje mi nic innego, jak uśmiechać się do nich i chichotać z wcale nieśmiesznych żartów. Raz zdążyłam usiąść przy stole i napić się wódki, ale zaraz potem znowu wirowałam na parkiecie.

W końcu jakimś cudem wpadam w ramiona Zaytseva, który co chwilę okręca mnie wokół własnej osi.

- Zaraz puszczę pawia na twoją nową koszulę – jęczę, a Ivan przestaje mną tak ostro obracać.

- Skąd wiesz, że jest nowa?

- A co, wyprana w Perwoll Black Magic? – odpowiadam sarkastycznie, na co on parka śmiechem.

- Ładna, mądra, wygadana… Mo, gdzie byłaś całe moje życie? – śmieje się.

- W Rzymie – mówię krótko i uśmiecham się sztucznie.

- Naprawdę?! Nigdy cię tam nie widziałem – śmieje się.

- Może dlatego, że to duże miasto – i kolejny spokojny obrót.  – Poza tym kiedy ty się rodziłeś, ja pewnie chodziłam już do szkoły, więc…

- Ej, ej, ej… Cofnij – uśmiecha się. - Aż taki młody to ja nie jestem!

- Nie? – mrużę oczy. – Masz rację – stwierdzam aktorskim poważnym tonem. – Wyglądasz dużo starzej – śmieję się.

- Faktycznie jesteś tak samo miła, jaką Dragan cię opisywał.

Drętwieje, jednak umiejętnie nie daję tego po sobie poznać.

- Travica o mnie opowiadał? – podłapuję temat. – Co takiego? – mrużę oczy.

- Wiele rzeczy – odpowiada krótko.

- Jakich? – drążę dalej.

- Mo!

- Słucham cię, Ivanie?

- Skończ już… - prosi.

Wzdycham ciężko i milknę, ale jedynie na kilka chwil. W oddali zauważam Dragana, który uważnie obserwuje mój każdy ruch. Uśmiecham się pod nosem i wtulam w Zaysteva. Przez krótki moment jest zaskoczony, jednak zaraz otula mnie swoimi umięśnionymi ramionami.

Spoglądam na Travicę. Siedzi z rękoma założonymi na piersiach i wciąż patrzy na mnie. Tym razem ma wściekle zaciśnięte usta i delikatnie ściągnięte brwi.

Jest zazdrosny. Widać to na pierwszy rzut oka.

-Kogo tak bacznie obserwujesz? – pyta Ivan i zerka w bok, gdzie w oddali dostrzega siatkarza. – No i wszystko jasne! – śmieje się.

- Co wszystko jasne?!

- On leci na ciebie, ty lecisz na niego…

- Wybacz, ale nie umiem latać – prycham.

- Na numerek jakoś poleciałaś – mówi cicho pod nosem, jednak dość wyraźnie i głośno, żebym mogła go zrozumieć.

Zamieram. Czuję jak robi mi się gorąco, a złość rozchodzi się po całym moim ciele. Przymykam oczy, zaciskam usta i policzki. Odsuwam się od Zaytseva i liczę na uspokojenie.

1…

2…

3…

Kurwa 4…

Nie, to nie działa.

- Coś się stało?

Nie kurwa, wkurzyłam się bez żadnego powodu. Bynajmniej TY mi żadnego nie dałeś.

Otwieram oczy, mierzę go wzrokiem i odchodzę. Przeciskam się między masą tańczących par, aż w końcu dochodzę do swojego miejsca przy stole. Biorę torebkę, z której sięgam telefon i wychodzę z budynku. Szybko wybieram odpowiedni numer i zamawiam taksówkę. 

Czekając, aż przyjedzie samochód siadam na ławeczce niedaleko wejścia i zaczynam zastanawiać się nad swoim życiem. Dochodzę do wniosku, że muszę w nim coś zmienić.

~*~

Przepraszam, przepraszam, przepraszam! To głupio zabrzmi, z racji tego, że są już wakacje, ale  - sprawy szkolne uniemożliwiły mi dodanie wczoraj rozdziału! ;)