Rozdział 4.

Cztery dni później siedzę w biurze, popijając chłodną już kawę. Po całym biurku porozwalane są zdjęcia z wypisanym imieniem i nazwiskiem zawodników oraz ich pozycją na boisku. Prezes stwierdził, że muszę znać swoich pracowników i ma racje.

Zbieram wszystkie kartki na jedną kupkę i chwytam w dłoń. Zaczynam przeglądać wszystkich sportowców, aż w końcu natrafiam na niego.

Dragan Travica.

Wpatruję się w jego zdjęcie, a delikatny uśmiech sam wkrada mi się na usta. Odlatuję, wspominając niedzielną noc spędzoną razem z nim.

- Witaj piękna – na ziemię sprowadza mnie męski głos.

- Pan Travica! Jak miło – uśmiecham się sztucznie. – Dobrze w końcu wiedzieć jak się nazywasz – dodaję z wyrzutem.

- Odezwała się ta, która się przedstawiła – prycha.

- Każda matka chciałaby znać nazwisko ojca swojego dziecka – wzruszam ramionami. – Odwrotnie zdarza się bardzo rzadko. Nie czepiaj się.

- Słucham?! – krzyczy zaskoczony.

Dokładnie takiej reakcji się spodziewałam, jednak mimo talentu aktorskiego, nie mogę powstrzymać się od śmiechu.

- Ha, ha, ha, bardzo śmieszne – rzuca wściekle.

- Wybacz, potrzebowałam nieco rozrywki – mówię przez śmiech.

- Potrzebowałaś rozrywki? – pyta zaciekawiony. – W takim razie mam propozycję nie do odrzucenia – dodaje i podchodzi bliżej.

Siada na moim biurku i zaczyna bawić się jakimś kablem, który z niego wystaje.

- Jutro jest bankiet – zaczyna.

- Pierwsze słyszę – przerywam mu i wstaję z miejsca.

Podchodzę do okna, gdzie opieram się o parapet. Dragan nie zwraca na to uwagi, tylko kontynuuje, nie podnosząc wzroku.

- Skoro potrzebujesz rozrywki to… Możemy pójść razem – dopiero teraz spogląda na mnie i delikatnie się uśmiecha.

- Nie – prycham.

- Mówiłaś, że potrzebujesz rozrywki – wstaje z miejsca i zbliża się do mnie.

- Potrzebowałam, ale już nie potrzebuję – odpowiadam natychmiastowo. – Dostarczyłeś mi już jej, tatuśku – śmieję się.

- Wiesz, że to nie było śmieszne – kwituje.

- Dla ciebie może nie, ale dla mnie… - podchodzi do mnie i dłonie opiera o parapet tuż przy moich biodrach – bardzo – kończę.

Przybliża swoją twarz do mojej tak, że dzielą nas milimetry. Jest pewny siebie, widać to w jego oczach. Nie odsuwam się, tylko siedzę tak, jak siedziałam. Jedynie na twarzy pojawia mi się lekki uśmieszek.

- Spróbujmy jeszcze raz – mówi uwodzicielsko. – Droga Monico, nie znam milszej osoby od ciebie, która mogłaby potowarzyszyć mi na bankiecie.

Ledwo powstrzymuję się od śmiechu.

- Drogi Draganie, nie znam bardziej upierdliwego człowieka na Ziemi, z którym i tak nie pójdę na ten bal – odpowiadam i uśmiecham się zwycięsko. - Chciałeś coś jeszcze, czy już idziesz? – pytam po chwili milczenia.

- Wiesz, że i tak pójdziesz razem ze mną, prawda? – odpowiada pytaniem na pytanie.

- Chciałbyś – kwituję, śmiejąc się Draganowi prosto w twarz.

- Będę po ciebie o szóstej – dodaje i delikatnie muska moje usta.

Uśmiecha się dumnie i wychodzi z biura. Jestem w takim szoku jego zachowaniem, że pozostaję w bezruchu jeszcze kilka chwil. 

~*~

Niespodzianka! :D Jak tam Wasze świadectwa? Pochwalcie się! Bo u mnie... do kitu ;/