Rozdział 3.

Siedzę podirytowana w swoim gabinecie i męczę się z papierami, z którymi koniecznie muszę się zapoznać jeszcze dzisiejszego dnia. Czytam zdanie po zdaniu, analizując każde słowo, kiedy ktoś puka do drzwi.

- Proszę – rzucam od niechcenia, nawet nie podnosząc wzroku znad kartki.

- Monica? To tak masz na imię? – słyszę znajomy głos, który sprawia, że na moim ciele pojawia się gęsia skórka. Spoglądam do góry. Dragan zamyka drzwi i opiera się o ścianę, zaplatając ręce na piersi. – Ładnie – mówi z uśmieszkiem na ustach.

- Nie mam teraz czasu – odpowiadam obojętnie i powracam do swojego poprzedniego zajęcia.

- Nie chcesz wyjaśnień? – pyta.

Unoszę wzrok i patrzę na niego oczekująco, ale nie mówię ani słowa. Trwa to dobrych kilkanaście sekund, a z każdą chwilą na usta Dragana wkrada się coraz większy zadziorny uśmieszek.

- Tak myślałem.

- Mam mało czasu. Gadaj i wypad – kiwam głową w kierunku drzwi.

- Oj nie Mo… Teraz jedziemy na moich zasadach…

- Tylko nie Mo... – przerywam mu, mówiąc przez zaciśnięte żeby.

- Teraz podniesiesz swój zgrabny tyłeczek z fotela – kontynuuje, kompletnie ignorując moją wcześniejszą uwagę – podejdziesz do mnie i złożysz soczystego całusa na moich ustach – uśmiecha się zadziornie. – Potem wsiądziesz do mojego auta i pojedziemy na kawę…

- Nie – znowu mu przerywam i uśmiecham się słodko.

- Pojedziemy na randkę – mówi głośniej, jakby chciał dać mi do zrozumienia, że nie mam tu nic do gadania, bo będzie właśnie tak, jak on sobie zaplanował. – A potem…

- Słuchaj – ledwo co powstrzymuję się od śmiechu – nie lubię się angażować, więc nie masz na co liczyć.

- Dla mnie zmienisz punkt widzenia – uśmiecha się zadziornie.

- Twój punkt widzenia jest średniowieczny – śmieję się. – Nie powiem, masz seksowne ciało, ale ta twarz, ughh, ta twarz…

- I TAK WIEM, ŻE CI SIĘ PODOBAM! – krzyczy i wychodzi, trzaskając drzwiami.

 Tuż przed godziną 22 udało mi się w końcu wyjść z gabinetu. Budynek opuszczam jako jedna z ostatnich osób, a już na pewno jako ostatnia z zarządu. Wychodzę przed halę i spokojnym krokiem podążam na parking. Jestem padnięta i już nie mogę się doczekać, kiedy wrócę do mieszkania. Długa, odprężająca kąpiel i błogi sen – tylko o tym teraz myślę.

Kilkanaście metrów przed miejscem, gdzie stoi moje auto, dostrzegam jakąś postać siedzącą na masce samochodu. MOJEGO samochodu. Mimo że w środku cała już się gotuję, na zewnątrz pozostaję spokojna. Powoli podchodzę do pojazdu i zatrzymuję się trochę na lewo od drzwi auta.

- Przepraszam, szukasz tu czegoś? – pytam chamskim tonem i nie spuszczam wzroku z mężczyzny.

Ten zaskoczony spogląda na boki, a kiedy dostrzega mnie, uśmiecha się szczerze. Dopiero teraz, w świetle zachodzącego słońca dostrzegam rysy jego twarzy.

- O nie… - wymsknęło mi się.

- Widzę, że bardzo ucieszyłaś się z mojego widoku – odpowiada mężczyzna, schodząc z maski samochodu. – Pomyśleć, że będziemy się widywać codziennie – śmieje się.

- Co ty tu robisz? Jest już późno, nie powinieneś być w domu i odpoczywać?

- Czekam na ciebie – uśmiecha się słodko i chowa ręce do kieszeni jeansów. – To gdzie jedziemy?

- Nigdzie – odpowiadam szybko i nerwowo. – Znaczy się TY nigdzie nie jedziesz, ja wracam do domu – mówię i sięgam kluczyki do torebki.

- Daj się gdzieś wyciągnąć… - prosi.

- Jest późno – kwituję.

- Wczoraj późna pora ci nie przeszkadzała…

- Ale dzisiaj mi przeszkadza!

Nerwowo otwieram drzwi samochodu od strony kierowcy i sprawnie wślizguję się do środka. Uśmiecham się sztucznie i macham mu na pożegnanie, po czym najzwyczajniej odjeżdżam, zostawiając Dragana samego.

~*~

Obiecuję, że jak będę miała  tylko trochę więcej czasu to piszę dłuższe! ;)

PS Może w piątek jakaś niespodzianka... :D