Rozdział 2.

Pierwsza ruszam z miejsca. Szybkim krokiem podążam wzdłuż korytarza, gdzie odgłos moich obcasów uderzanych o płytki roznosi się echem. Dragan rusza tuż po mnie. Jego kumple nawet nie zauważają, że dokądś odszedł. Idzie z lekko ściągniętymi brwiami, jest zaskoczony moim widokiem tak samo jak ja jego.

Pierwszy podchodzi do jakiś drzwi, do których ja mam jeszcze dobre pięć metrów. Otwiera je i wślizguje się do środka. Robi to tak cicho i sprawnie, że można by pomyśleć, że robił to już wcześniej tylko w innych okolicznościach. Wchodzę za nim do tego pomieszczenia. Drzwi sprawnie zamykają się i nastaje jasność. Domyślam się, że znajdujemy się w kantorku.

- Co ty tu robisz?! – pyta pierwszy i splata ręce na piersiach. – Nie mów, że się stęskniłaś, bo w to nie uwierzę – dodaje i unosi brwi, oczekując odpowiedzi.

- Miałam cię zapytać o to samo – mówię. – I nie, nie stęskniłam się, nie miałam za kim.

- Nie zmieniłaś swojego nastawienia od rana, wciąż jesteś bardzo miła – stwierdza sarkastycznie i robi wielki krok w moją stronę.

Po raz pierwszy dostrzegam kolor jego oczu. Są ciemne, brązowe, przypominają nawet trochę mieszankę czekolady i karmelu. Dopiero teraz zdaję sobie sprawę, że Dragan wygląda jak mój wyśniony facet – wysoki mężczyzna o ciemnych oczach i muskularnej budowie.

- Po prostu szczera – wywracam oczami i cofam się trochę w tył, na co on zanosi się śmiechem. – Z czego się tak cieszysz, co? – pytam i marszczę brwi.

- Nie musisz się mnie bać, przecież nic ci nie zrobię – uśmiecha się przyjaźnie.

- Nie mam czego się bać! – krzyczę. - Moje szpilki plus twoje krocze równa się wielki ból – dodaję już nieco ciszej i dumnie zaplatam ręce na piersiach.

- Czy to jest groźba?

- Tylko ostrzeżenie – szepczę, na co on uśmiecha się zadziornie.

Znowu przybliża się do mnie, jednak ja już nie mogę się cofnąć. Stoję przyparta do ściany, kiedy Dragan opiera swoją dłoń tuż obok mojej twarzy. Powoli i subtelnie pochyla się, a moje serce bije coraz szybciej. Już czuć intensywny zapach jego perfum. Zamykam oczy tuż przed tym, jak delikatnie muska moje usta.
Po całym moim ciele przechodzi przyjemny dreszcz. Chłopak przestaje mnie całować i powoli odsuwa się, jednak szybko kładę rękę na jego klatce piersiowej. Mam ochotę na zdecydowanie więcej…

Zaciskam dłoń na jego koszulce i przyciągam do siebie. Nie opiera się, tylko od razu przechodzi do rzeczy. Całuje mnie namiętnie, zachłannie. Cała jego delikatność sprzed chwili gdzieś znikła. Zarzucam mu ręce na szyję i z taką samą zachłannością oddaję pocałunki. Przywiera do mnie ciałem, a dłońmi błądzi między moimi placami a pośladkami, by w końcu po chwili zatrzymać się na moim tyłku. Unosi mnie do góry, a ja oplatam swoje nogi wokół jego bioder.

Im dalej się posuwamy, tym mam ochotę na więcej. Jeszcze nigdy czegoś takiego nie czułam, ale zaczyna mi się to podobać.

Oboje zamieramy w chwili, gdy ktoś szarpie klamką do drzwi, które na szczęście się nie otwierają. Dragan odskakuje ode mnie zaskoczony i spogląda z przerażeniem na drzwi. Słyszę jak głośno przełyka ślinę.
- Co za gówno – do naszych uszu dochodzi damski głos, który cicho klnie pod nosem.

Odwracam głowę i w tym samym momencie ktoś z hukiem wparowuje do pomieszczenia, kopniakiem załatwiając swój problem z drzwiami.

- O! Cześć Dragan – mówi dziewczyna i słodko uśmiecha się do chłopaka.

Ma na sobie zwykły, szary t-shirt, ciemne, jeasnowe spodnie i ciemnoniebieski fartuch. Jej włosy są niedbale spięte klamrą, przez co do końca nie widać jej rysów twarzy, ale po głosie można się domyślić, że ma mniej niż 30 lat.

- Hej – odpowiada niepewnie mężczyzna i podchodzi do mnie, by objąć mnie ramieniem. – Tu, jak widzisz, jest kantorek, także… Możemy przejść już dalej.

Rusza z miejsca, a ramieniem napiera tak mocno, że i ja muszę zacząć iść. Kiedy wychodzimy z pokoju, Dragan szybko zatrzaskuje drzwi i puszcza mnie. Z ulgą wypuszcza powietrze z ust.

- Mógłbyś mi wytłumaczyć, co…

- Nie teraz – mówi i zaniepokojony odwraca się w stronę swoich kumpli.

- Ale…

- Później – rzuca na odchodne i rusza z miejsca. – Później… - powtarza ledwo słyszalnie pod nosem.

~*~

Pod poprzednim postem zapomniałam dodać, że obiecałam nie pisać już więcej historii ;) Niestety, jak widzicie, obietnicę złamałam ;/ Mam tylko nadzieję, że ta moja, jak kto określił "moda na sukces" przypadnie wam do gustu ;D