Rozdział 1.

Powoli otwieram swoje zaspane oczy. W duchu dziękuję, że wszystko jest znajome: kolor ścian, meble, bałagan… Zadowolona uśmiecham się pod nosem i przewracam na plecy.

Luźno rzucam swoją prawą ręką na miejsce obok mnie. Zamiast na miękką pościel, moja dłoń natrafiam na coś twardego, co pod wpływem uderzenia wydaje z siebie cichy, prawie niesłyszalny jęk. Powoli odwracam głowę. Jestem zbyt senna, żeby cokolwiek do mnie docierało.

Obok mnie leży mężczyzna, na oko przed trzydziestką. Ma krótko ostrzyżone, ciemnawe włosy i kilkudniowy zarost. Śpi z łagodnym wyrazem twarzy i lekko rozchylonymi ustami.  Jest wysoki, nawet bardzo, bo nogi wystają mu poza krawędź mojego łóżka. Kołdra zakrywa tylko jego biodra i kawałek ud, przez co można zobaczyć mięśnie wyrzeźbione na brzuchu. Ramiona też wyglądają na silnie zbudowane. Leży na plecach, z lewą dłonią położoną na klatce piersiowej. Druga ręka swobodnie zwisa z łóżka, gdzie opuszkami palców dotyka mój jedwabny szlafrok.

Powoli i ostrożnie, byleby tylko nie obudzić mojego gościa, wymykam się z łóżka. Po cichu, na palcach podchodzę do miejsca, gdzie porozrzucane są nasze rzeczy. Sięgam swój szlafrok i delikatnie  wysuwam go spod dłoni mężczyzny. Zakładam go na swoje nagie ciało i obwiązuję pasek w talii. Na drugim końcu pokoju dostrzegam poduszkę. Mała, czerwona, delikatna w dotyku. Mama wręczyła mi ją na pożegnanie, ponoć sama dostała ją od babci w dniu swojego ślubu i ma przynosić szczęście w związku.

Już normalnym krokiem podchodzę do szafy, przy  której leży ten prezent pożegnalny. Sięgam po niego i trzymając poduszkę w dłoniach, podchodzę do łóżka. Staję tuż przy nogach mężczyzny, skąd mam doskonały widok na jego niewinny wyraz twarzy. Bez większych wyrzutów sumienia zamachuję się i rzucam poduszką wprost w jego słodką buźkę.

Wzdycha głęboko i prawą ręką, która beztrosko zwisała z łóżka na ziemię, chwyta miękki przedmiot. Zdejmuję poduszkę z twarzy i wyrzuca ją wprost na mnie. Robię szybki unik, przez co prezent pożegnalny uderza o ścianę i upada na podłogę.

- Zamach na czyjeś życie? To jest karalne – stwierdzam niemiłym tonem i zaplatam ręce na piersiach.

- Mógłbym powiedzieć to samo – prycha mężczyzna i uśmiecha się sztucznie, na co mierzę go wzrokiem.

Siada na skraju łóżka i zakrywa się kołdrą. Zaczyna rozglądać się po pokoju, aż w końcu jego spojrzenie zatrzymuję się na jeansowych spodniach beztrosko wiszących na drzwiach szafy.

- Mogłabyś? – pyta, ruchem głowy wskazując na ubranie.

Wzdycham głośno i sięgam po jego część garderoby. Rzucam mu spodnie na łóżko, a dłonie opieram na biodrach.

- Pójdę wziąć prysznic, a kie…

- Mogę z tobą? – przerywa mi i uśmiecha się zadziornie.

- Nie – odpowiadam krótko i bez grama życzliwości w głosie.

Przysięgam, że jeżeli on zaraz nie zniknie mi z oczu to strzelę go patelnią w ten jego pusty łeb.

- Jakaś ty miła… - stwierdza i chwyta swoje spodnie.

- Koleś – rzucam wściekle. Moja cierpliwość się właśnie skończyła. –  Drzwi są na wprost, kiedy skończę brać prysznic, ciebie ma tu nie być.

- Dragan jestem, jakby co! – krzyczy za mną.

- Nie ważne – obojętnie macham ręką.

Odwracam się na pięcie i szybkim krokiem wychodzę z sypialni. Po drodze zgarniam jakiś ręcznik, który leży na półce w szafie i świeżą bieliznę.

Zamykam drzwi od łazienki i od razu opieram się o nie plecami. Zamykam oczy i biorę kilka głębokich wdechów. Koniec z jednorazowymi przygodami, obiecuję sobie, najwyższy czas wziąć się za siebie. Podchodzę do kabiny prysznicowej i odkręcam wodę. Mam ochotę zatracić się w zupełnie innym świecie, odizolować od tego, co się tu dzieje, a przede wszystkim od swoich złych nawyków.

Czas mi na to nie pozwala, dlatego biorę jedynie szybki prysznic. Wychodzę z łazienki nakryta szlafrokiem i powoli, na palcach sprawdzam każde z pomieszczeń w mieszkaniu. Nigdzie go nie ma, poszedł.

Z ulgą wypuszczam powietrze z płuc. Uśmiecham się pod nosem i kieruję w stronę sypialni, gdzie z szafy wyjmuję jakąś sukienkę w kolorze mięty. Bez rękawów, zapinana z tyłu na zamek. Sięga mi trochę przed kolana.

Po kwadransie jestem już gotowa do wyjścia, ubrana i umalowana. Z oparcia krzesła zabieram swoją torebkę i pakuję do niej kilka najpotrzebniejszych rzeczy. Przewieszam ją przez ramię i wychodzę z mieszkania. Wsiadam do windy i zjeżdżam na sam dół. Po drodze, na trzecim piętrze dołącza do mnie jakiś facet. Ma na sobie niebieski T-shirt i ciemne dresowe spodnie. W dłoni trzyma jakiś sprzęt, chyba mp4, do którego podłączone są białe słuchawki. Staje tuż obok mnie, mimo że w windzie jest jeszcze sporo miejsca. Nie spuszcza ze mnie wzroku, przez co czuję się trochę nieswojo. Zaczynam się modlić, żeby winda się zatrzymała. Nieważne gdzie, byleby tylko stanęła.

W końcu drzwi rozsuwają się, a ja mogę opuścić cały ten budynek. Szybko wychodzę na zewnątrz i wsiadam do swojego samochodu. Srebrna Honda Accord Sedan – prezent od taty z okazji ukończenia studiów z wyróżnieniem.

Z niewielką pomocą GPS-u dojeżdżam na miejsce. Trzeba przyznać, że cały ten budynek robi wrażenie. Ale czemu tu się dziwić: wielka hala, wielki klub. Wychodzę z auta i swoje kroki kieruję do wejścia głównego. Nie obyło się też bez wzroku przechodniów.

Wchodzę do środka. W oczy od razu rzuca mi się panująca tam szarość. Jedynie drzwi mają jasny odcień drewna. Rozglądam się dookoła i na drugim końcu korytarza zauważam grupkę mężczyzn. Każdy z nich jest nieprzeciętnie wysoki i ma przewieszoną torbę przez ramię. Zaczynam się zastanawiać, co ja tu robię, skoro nawet nie wiem jak wyglądają tutejsi siatkarze, o zarządzie klubu już nie mówiąc.

Nagle jeden z mężczyzn odwraca głowę i nasze spojrzenia spotykają się. Dociera do mnie, że gdzieś już widziałam tę twarz, tylko nie mogę sobie przypomnieć gdzie.

Zamieram, wszystko już wiem…

- Dragan… – szepczę, a w głębi duszy mam ochotę się zabić za swój durnotę.

~*~

Punkt 20:30 historia rusza pełną parą :D Mam tylko nadzieję, że nie zniechęcicie się moim słabym piórem ^^ Śmiało komentujcie nawet jeżeli rozdział nie przypadnie Wam do gustu.

PS Rozdziały będą się ukazywać co poniedziałek o godzinie 20:30 ;) Zapraszam! ;D